Κι όμως αντέχουν τα ταμεία…

Μοιάζει απίστευτο, αλλά είναι πραγματικό. Παρά την κινδυνολογία τόσων μηνών περί αδυναμίας των ασφαλιστικών ταμείων, περί κατάρρευσης του κοινωνικού συστήματος και διάφορα τέτοια, η μελέτη του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας έρχεται να μας πει τα αντίθετα.
Το σύστημα αντέχει και είναι ικανό να ανταποκριθεί άριστα μέχρι το 2013 και σε ικανοποιητικό βαθμό μέχρι και το 2020. Και για να σας του πούμε με απλά λόγια, για το ΙΚΑ, το ετήσιο έλλειμμα ήταν 0,76% του ΑΕΠ, το 2005 έγινε 0,73% το 2007 και οδεύει σε 0,69% για το 2008, ενώ η πρόβλεψη λέει ότι το 2020 θα είναι στα 0,87% του ΑΕΠ, μικρά ως ποσοστά, όμως είναι σημαντικά.
Παρόλα αυτά θα υπάρχει βιωσιμότητα μέχρι το 2020, ενώ διορθώσεις θα χρειάζονται για τα επόμενα 35 χρόνια μέχρι το 2055.
Πολλοί θα πείτε, «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» μετά από 47 χρόνια…
Όμως δεν είναι έτσι.
Το σύστημα αφορά τη δική μας ασφάλεια, αλλά και το μέλλον των παιδιών μας.
Για αυτό λέμε ότι θα πρέπει να το δούμε σοβαρά, σε βάθος χρόνου με τις αλλαγές που θα είναι ουσιαστικές και ότι με αποσπασματικά μέτρα που αναγνωρίζουν όλοι ότι δεν θα λύσουν το πρόβλημα.
Το εύκολο σενάριο της παράτασης του εργασιακού βίου κατά δύο χρόνια δεν βελτιώνει την κατάσταση, παρά μόνο για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ελάχιστο σε σχέση με τον ορίζοντα 50ετίας που πρέπει να χαραχθεί.
Η πρώτη κίνηση, δεν είναι ο διάλογος.
Αυτός θα γίνει.
Η πρώτη κίνηση είναι να καλυφθεί επιτέλους η κρατική συνεισφορά, να μειωθεί η εισφοροδιαφυγή, να ορθολογικοποιηθούν οι φαρμακευτικές δαπάνες των ταμείων και εκσυγχρονίσουν τα λειτουργικά τους συστήματα για να μπορούν να διασταυρώνουν και να ελέγχουν τα στοιχεία.
Αφού γίνουν αυτά τα επόμενα δύο με τρία χρόνια, τότε να αρχίσουμε το διάλογο για μερικά χρόνια ώστε να προκύψουν ουσιαστικές λύσεις για το επόμενο μισό του αιώνα…